Boşanma Şiiri - Hayrettin Taylan

Ayrılık ışıldardı gitmelere doğru
Kızıltılı günleri öperdi acılar
gitmek kar fırtınasının siyam sözleri
kalmak avdı susuşlara
mor alacalı sorgulardayım
tek bir soru sordu yargıç
gitmesine razı mısın?

suskun yüzüm aynaydı evetime
mecbur edilmiş bir evet
ellerim kelepçeli değildi üstelik
ama yüreğim kelepçeli
herkes eli kelepçelilereacırdı
oysa yüreğim kelepçeli
yar gidiyordu yar

yuvasız bir kelebek kaçıyordu güneşe
yalnız istanbulda ölmek hoşuna gidecek
süreğen ve üreğen bir kaçmaydı gayrı
gidip gidip dönmemenin tan vaktiydi
içimdeki güneş battı kelebek öldü

bulutlara öpücük yolladım yağ –mur -um
çıplak özlemleri kuruyan çölün son toprağıyım
yağsan da yağmasan da ben özümdeyim

duruyor daha orda adliye
cüppe giymiş ayrılık tecimenleri
kürsü duruyordu orda
duruyor daha orda
seni sevmek daha orda
son kavgalarımız daha orda
son bakışlarımız daha orda
gözü yaşlı son halin daha orda
içinde tanımsız acılar üreğen ben orda

dönmedi dünya
daha orda ordalar
beklenen İstanbul depremi nerde
bende ölen sen nerde
nerde cenaze arabası
seni taşısınlar
yıkasınlar gözyaşlarımla

o sen artık yok orda
o saçlarını göremediğim sen
o gözleri hep ağlamaklı
o gözbebeklerinden öpemediğim
o sözlerinde kaldığım
o bitmez tartışmalarımızın atışmanı orda
yok orda o kavgalar
o kıskançlık, o kin,o gidiş orda
artık gizlemek yok
o gün yok orda
o son soru yok orda
dört yıl ödediğim sevgi orda

varsam baksam orda
ne sen,ne o yaşananlar orda
o gün yok orda o sen yok orda

ya ben nerelerdeyim
ya ben neden ordayım
ya ben neden sendeyim
ya ben neden nedendeyim
ya ben eden edendeyim
ya ben
ben ya
ya
işte
böledir kader