hayatım boş bir tuval
duvarları soğuk, çırılçıplak insanları
kentlerim vardı çocukluğumdan kalma
yüzümdeki son tebessümle söndü ışıkları
doğru değilmiş bildiklerim
beyaz yalanları biriktirmişim yıllarca
siyah çizgilerle örtüp üstünü
asmışlar renklerimi darağacında
işte o günden bu yana
kalbimin dili dikenli, zırhım alaturka
çizgilerde son mevsim
yazdan kalma bu son sayfa
ömrümün kıyısına vuruyor
senli-benli sonlu düşler
kıvılcımlar saçarak kaçıyor
tahta bir at dörtnala
iki uçurtma süzülüyor gökyüzünde
bazen eğik, bazen paralel eksende
kördüğüm olup kesişme noktasında
ufalanıyor hayatım gibi zamanın ellerinde
asırlık uykusundan uyanıyor kıyamet
boş bir tuval savruluyor
İsrafil'in nefesinde
Kayıt Tarihi : 28.11.2025 15:59:00
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Şiirin hikâyesi bomboş...
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!