Karanlığın bile gölge almaktan korktuğu zamanlar vardı;
bir avuç yürek, geceyi delip geçsin diye ateş oldu kendine.
Kendi ışıklarını değil, başkalarının yolunu aydınlattılar önce
ve o aydınlıkta en çok kendileri üşüdü.
Bazıları bir akşamüstü düştü yollara,
adlarını rüzgâra bırakarak.




sevgili sadık, tebrikler... kan kusarak okunacak dizeler...
bir yabancı odanın loşluğunda son nefesini yalnızlığa bırakanlar.
bunlardan biri de said nursi idi, bir örnek de soldan olsun; sabahattin ali...
ki neden anlamak bu kadar zor ve hayat,
bu kadar zor olmak zorunda mı,
senkronize kederlerimiz ya hû;
ah kalbimin kamburu aşk,
içimin güvesi…,
ve üvey düşlerimin
silsilesi sağlamlardan el almış efendisi,
bırak beni;
acının eşiğindeyim,
telaşla düşüyorum maviden,
oysa sen inatla,
yüzümde susan nehre atıyorsun kendini,
yalvarıyorum sana,
kemirip bitir senden kalan ne varsa,
ki her sabah aynı ezan sesi geçerken uykumdan
duasıdır kalbimin,
ya rab, al bu sevdayı benden…,
uyan mahmur yüreğim,
ve sesin kısılana dek ağla şimdi...,
ah;
?????? ??????
Bu şiir ile ilgili 1 tane yorum bulunmakta