Bir Anadolu Filozofu Şiiri - Ercan Uysal

Gözleri kaderin karşısında içine çekilmiş,
bir okyanus çukurunda ışığı görmez olmuştu.
Derken genç kirpikleri gönlünü bir narayla
göğe muştuladı.

Şehir ona dardı,beton siyah peçeli,hançerli kadın..
Sahi neydi o? belki bir dut ağacı
Belki kökünü bağladığı anası.
Toprak bile kararsızdı alsam mı yanıma?
Yoksa benim oğlum anlatsa mı kardeşlerini,atasını?
O öldü diyemem hayır! yediremem kendime.
Olsa olsa iki kere doğdu derim.