Baharın açtığı çiçekler boy boy,
Görüyormusun uçan böcekleri,
Gönlündeki ihtiyar matemi,
Gömdün mü bahara eski gençliği.
Gözlerindeki parıltı daha da bir artmış,
Hüznüm,haykırışım,ağlayışım umrunda değil kimsenin,
Kimse duymuyor beni,
Tedavi edemiyor doktor yaralı kalbimi,
Kimsenin umrunda değilim.
Bir gemiye binsem yola çıksam,
İnsanın yazarken acırmış canı,
Şiir acı çekmekmiş meğer,
Yazdığın bütün acıları,
Yüreğinde hissetmeye değer.
Sokaklar da yüksekçe duyulan ayyaş sesi,
Köşesine kıvrılmış bir çocuk,sessizce ağlıyor,
O zalim babanın içinde insan kafesi,
Siz gülen çocuklara yazık ettiniz.
Aşkı dizilerde anlatırlar mı sanırsın,
Ya da ferhatla şirinin hikayesinde,
Çaresizce yağmurda ıslanırmısın,
Gönlünün engin denizlerinde.
Gözlerim sanki görmüyor gibi,
Biz iki kişiyiz.
Kafa kafaya karışmaktayız hayata.
Bazen alabildiğine umutluyken içimiz,
Bazen günlerce hıçkırmak isteriz.
Sevdiklerimiz aynı kişi olsa da,
Kimden nefret edeceğimizi bilmeyiz.
Bir parçam sende kalmış,
Islanamıyorum bütünüyle,
Hüzünlü yağmurlar yağarken,
Bir parçam kuru kalıyor hep ve anlıyorum ki,
Bir parçam sende kalmış.
Büyük parlıyor güneşin, ufuğumuzda,
Asılı kalan sözlerin ta ruhumuzda!
Sen bir şarkısın susturulmayan,
Sen büyük insansın yeri dolmayan!
Ölümü anlamak var senin gibi,
Bilirsin sevgilim kafası dağınık bir adamım ben.
Doğrudan söyleyemem,
Heybetli cümleler dolanır ağzımda.
Çünkü anlatmak başkadır yazarken,
Anlamak başka.
Giz Şairi...