Betül Tarıman Şiirleri - Şair Betül Tarıman

sustun
açtın içindeki
hasret lekelerini
bana gösterdin
ülkem kadar yalnızdı
aktığım ırmağın

uyandım, hüzündü... saçlarımı taradım, yoktun...
gitsindi diyemedim. hüzündü, geceye takılmıştı
biriktim dipsiz kuyulara ağladım.

gitme, ateşime su ver. yitirilecek bir an bile
yok... aşılacak tepe, yürünecek çöl... sararmış

yordunuz beni
acı dolu taştı fincan
işte ben bu kadarım
incecik bir kadınım
bir su kabıyım ellerinize
suyun azaldığı yerde

kato'ya ve cihangir kedilerine

bak! şaşırdı ay menzilini
kalk gidelim geç oldu ama

gelmiyor

tehlikeye işarettir sınırda kalmak
ağ örülüdür göğüm bakılınca
parantezim ol kalbime ak

gövdesinde üşüyen adam
kardeşliğin uzun yakınıma dur

I

dikkatimi dağıttığında kuşlar ben ona uyarım
yürümek isterim yol bitmesin
çünkü merhametli kokumu biliyor
yıldız çekiyor bana gelip geçen buluttan

Derinine indiğim kuyu gülümü em
Çerçevenin tam ortasında yorgun bir atlı
onlar hep bir söküğü dikerdiler
Söküp yine dikerdiler
Islaktılar, yaşlarına gömüp başlarını
Derin koridorları yürümekle yorgun

Evin kızı sıyrılmış çocukluktan
Odanın bir ucunda baba kahve içiyor

Solmuş odadaki kokuların hatıraları
Örgü örüyor babadan yakınan anne

çeşme başında kadınlar
aşktan kesilmiş sütten kesilmiş
gümüşün biçimlediği bileklerinde
suya tutmanın hüneri
bitti dediğin yerde bir melanet
-hayır ağlamaktan gözleri fırat-

içinizden biri mi ölmüştür
ayakkabıları ters çevrilmiş
soğuktur nefesi acıyla yıkanmış
beyaz bir örtü üstünde kaygu
kızgın bir mille içinizde dolaşmıştır