Berna Karaoğlu Şiirleri - Şair Berna Ka ...

Ne zaman unutacağım

Esrik zamanlarda bıraktım kendimi.
Biraz yitik,biraz mahsun,
iç çekişen yalnızlığımın koynuna.
Teselliler bir bir hükmünü yitirirken gül yüzlü penceremden,ardın sıra baktım....

Yalnızlığın arka sokaklarında vuruldu sevda
Satır aralarına gizlenmiş her mana da bir yitiş..
sağanak özlemleri gökkuşağına asma telaşıyla karşılanan bildik hüzün
ne giydirsen üstüne aynı bozgun kırgınlık
vuslata beş kala anlamını yitirmiş saçma bir veda

Manidar gülüşlerine tutsak olduğum,
Kilim dokulu kalbine yol ver ümitlerden
Hesapsız kaçırılan vakitlerden zamanı arşınla.
Diyar diyar gönül hanemden sevdana,
Tüketme düşleri hancı ol,benim yolumda
Eskitme gökkuşağı yüreğini topla renklerimi suretinden

Dipsiz bir kuyunun içinden seslenirken aydınlıklara,
bir çocuk gülüşe intihardı yüreğim
Kıyısızlığıyla sahile vuran bir denizyıldızıydı ömür dediğim....
Şarabi hüzünleri gözbebeklerime mühürlediklerinde bir eylül sabahı,
ahengiyle büyülen bir melodinin ritminde büyürken savrulurdu düşlerim

Uçurtmamı vurdular günbatımı kızıllığında
Raksederken martılar çığlıklarıyla, güneşi yitirdi özüm
Sus payım eylül den kalma

atmalı bu yüreği uzak akşamların puslu yalnızlıklarına,
Bir ‘ud’ un tellerinde bulmalı efkarı

Yokluğunla eskidiğim,demlendiğim her günü
Özlemlerimi usulca iliştirdiğim,sayamadığım her dünü
Mey kızılı düşleri
her atışı ismini sayıklayan yüreği
Eylül sabahına derliyorum...
Bayram neşesiyle karşılıyorum sevda hallerini

İçimi açsalar göreceklerinden korkan sahte suretleri
Acımtrak bir huşu içinde onaylayan yüreğime söz geçmez olmuş,
Ne vakit umudu sarmalasam kıştan bahara,
Ne vakit o canım gökkuşağını yol bilip sürsem ömrüme
Hiç olmuş anlam ne yazık!
Derdim değil solan her gül,kırılan dal

Vakit çok geç artık,
vurmuyor gönül saatinin tik takları
İstesemde dönemem sana,
zaman vurur ayrılığı,
harcar yaşananları
Neye yarar duysamda nağmelerini yüreğinin,

Maskesi düşen,vefasızlıklarla yoğrulmuş bir yürek ti o!
Perişanlığı bir cümlelik efkarı-ı hallerden fazla değil
Sebepsiz yaktığı gemiler, yalnızlık demler sureti halinde
Can olamamış yar olamamış kıyam sözleriyle
Bir varmış bir yokmuş
Aslında hiç yokmuş......olmamış.....

Rüzgarın çılgınlığına eş ruhuma sükutu üfle serinde sarmalansın
Çekilmez kuytulara bir lütuf eylesin yürek,savrulurken acı
Ne vakit oldu kuşlar göç etmeyi unutalı uzaklara
Koyu karanlığa el uzatalı,
Öfkeye kurban vereli aşkı ne vakit