BEN BAHÇENDEKİ KARDAN ADAM
1985 yılında Lice'de görev yaparken Lice'nin bütün evleri birkaç resmi bina dışında depremden sonra yapılmış küçük küçük barakaydı. Ben de bu barakaların birinde kalıyordum arkadaşlarımla birlikte. Bir sabah uyandım. Perde açıktı ve görüyordum dışarıyı. Lapa lapa kar yağıyordu. Uzandım pencereye dışarısı bembeyaz. Yollar kapanmış. Sadece bir kaç insan var sokakta. En öndeki zoraki adımlarla biriken karları yara yara ilerlerken arkadakiler sıra halinde onu takip ediyorlardı.
Onların bu hallerini izlerken sevdiğim geldi aklıma.
Böylesi bir havada nasıl gidecekti okula?
Dışarıda diz boyu kar ve hala da yağıyor. Ne yapar, ne eder gibilerinden düşünürken...
Her sevincin her kederin
En ölümsüz sevgilerin
Sonsuz denen göklerin
Herşeyin bir sonu varsa
Ayrılıkların da sonu var
Bir gün çıkıp geleceksin
Devamını Oku
En ölümsüz sevgilerin
Sonsuz denen göklerin
Herşeyin bir sonu varsa
Ayrılıkların da sonu var
Bir gün çıkıp geleceksin
