Sensiz zamanlar sönük, kırık dökük bir hikâye antik zamanlardan kalma... Yüzünün yansıdığı sabahlar güneş, sonrası ayaz yemiş mevsim kuşları telâşesidir...
Yaşadım. Onca yaşanmışlığın bir çırpıda tutuşturulup küle dönüşünü, esip giden rüzgârlara direnmeden savruluşlarını gördüm. Beklenen yağmurların kirpiklere asılı kalışına şahittim. Bir yaraya merhem olmayan ellerin, iştahla başka avuçlara kayboluşlarını izledim. En çok kendimden gittim gördüklerim karşısında.
Sen aşkın yorgun hâli
Yaşanmamış say gitsin
Senden kopup giden ne varsa
Dön yüzünü yeni güne
Güneş doğacaktır yüzüne...
Kendi içimde olan kavgalarım dururken, nasıl bir bekleyiştir bu kavuşmak için. Akla mantığa sığmayan yanlarımdan dokunuyorsun. Sanki tüm dünya sen, o dünyanın içine girmeye çalışan bir ben… Sahi adresi var mı yüreğinin, versen diyorum gelmem için… Gelip oralarda kalmam için… Kimsesiz oluşumuz çekiyor bizi yanına, biz olmasak bile bir oluyoruz yaşadıklarımızla… Bizi biz kılan bir oluşumuzdur, farklılığımızın içine kattıklarımızla…
Susmak gerekiyorsa susalım. Ne kadar susulacaksa o kadar. Sonucu kopuşlara uzanan yollara çıkmış olsa bile susalım. Gerçeğe dönmeyecek düşlerimiz için, hep yarım kalışlarımız için susalım. Ya konuşmamış gerekirse, bunca susmuşluğun yanında birde üzerine susamışlığımız karşısında. Nerelere kök salıp uzanmalı, yarınları nasıl rengârenk boyamalı. Olmaz ya olurda bir gün seni çok sevdiğimi söylersem sadece sus o zaman, bir cevap beklediğim için söylememişimdir. Gözlerime bak ve sadece sus. Ben cevabını duyarım. Kelimelerin bol keseden kullanıldığı bu düzende, sessizce duymak iç sesini en gerçekçi olanıdır. Gözlerinde saklıdır yüreğinin resmi, ben görürüm... Söyle sevgili şimdi söyle ne yapmalı… Susalım dersen susmalı, konuşalım dersen konuşmalı…
Sen istemedin böyle olmasını, bende… İstem dışı yürüyüp gitti sular ayaklarımızın altından içinde bizi sürükleyerek… Kavuşmalara kucak açıp işlendi zaman… Aynı dilden konuşup, farklı tercümelere girişlerimizdi bizi özel kılan… Sen soğuk iklimlerin kardeleni, mevsimler değiştikçe renklenen elvan çiçeği… Sensizliğin nöbetlerini tutuyorum. Hayat umurumda değil ben sensizliği yaşıyorum. Seni seninle olup sensizliğinle yaşamanın girdaplarına sürüklenirken, küçücük bir ışığa göz kırpıyorum. Işığım gözlerindir sevgili… Hayatın sunağına işlenişimiz çiziyor yönünü, farklı bir rüzgâr esiyor çokça hissedilip bizi savuruşuyla… Ne adı belli ne sanı yaşanılası yanlarıyla…
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!