Aydın Gençalp Şiirleri - Şair Aydın Gençalp

Kursağımda kalmış öyle çok mutluluk
Gözlerimin kıyısında birikmiş
Öyle çok yaş var ki sevdiğim…
Hani diyorum yaslayıp başımı kucağına
Ağlasam…
Ama öyle bir ağlasam ki…

Sevişirken gülümsemiyorsun artık
Kısık kısık inlemelerin var sadece
Kırış kırışlaşmaya başlamış plaza kadını yüzünde
Bir hemşirenin elleri senin hissettiğin
Şehvetten bedenin duvarları titrese bile
Fakat ölüm bir semptom değildir ki…

Doğduk...
Yalnız uyumayı öğrendik önce
Sonra yorganı üstümüze kendimiz çekmeyi
Yalnız yıkamayı öğrendik sonra
Sırasıyla yüzümüzü, kıçımızı, vücudumuzu...
Ama en zoru

Ah benim şu titizlik huyum
Ah geçmişle bitmek bilmeyen hesaplaşmam
Geçen dayanamadım gene
Çıkardım hüzünler koleksiyonumdan
İrili ufaklı tüm anıları
Rakıyı koydum legene

Kaybet bir gün yolunu Bornova sokaklarında
Ayakların seni bana getirsin yine
Soyunalım yağmurun altında
Sen hasta ol
Bırak ben yaşayayım
Sana bakmanın haklı gururunu

"Geçmişini s*keyim senin! "
Diye sövdü trafikte biri
Dedim: "Ağır ol, sırada ben varım! "
İnsan bu kadar nefret eder mi kendinden
Ben ederim. Hatta elimde olsa
Düz kontak çalıştırıp bir zaman makinesini

Gece göğünü kanserli ellerle
Sımsıkı tutmuş ağaçlar boyunca
Göz kırpan lambalar altında
Yerlere tüküren, sustalı çeken
Sokakların kuytu köşelerinde
Peşledim, peşledim, peşledim onu

I don’t want to watch TV
I want to hear the trees standing
See the birs sing
Feel the bugs crawl
When did we become such savages?
It damages to see the hatred grow

Ne zaman alsam onu sırtıma
Benim aklım tüy kadar hafif
Onunsa kolları kanattı
Neden sonra ne dem ansam adını
Kağıt gibi kesti gözleri
Zihnimi kanattı

Banka sırası beklermiş gibi yaşıyoruz hayatı
Öylesine durgun, öylesine yavaş…
Öylesine anlamsız
Ve farkına varmadan
Sırası gelen gidiyor işte…