Aşkın Dönüşmeyen İzi

Bazen seni düşünüyorum
Bir gölgenin ışığı nasıl tamamladığı gibi
Keskin bir sessizlikle doluyor aralar,
Ve ben, o boşluğu kelimelerle doldurmak yerine
Sana dokunmanın ritmini öğreniyorum.

Mesela, dudakların arasındaki o ilk suskunluk
Sonbahar yaprağı gibi kıvrılıp kitabıma düştü,
Her dokunuşta titriyor
Ve uçuyor, rüzgârın sırtında taşınan bir türkü gibi.
Biliyor musun?
Yaprak bile solsa
Damarları hep seni hatırlatıyor.

Belki de aşk, bir nehrin kıvrılarak aktığı yerde
Kayalıkları öpen bir dalga
Zamanı yavaşlatan, anları bir çiçeğe dönüştüren.
Sen gülümsediğinde, sular ışıldayan bir aynaya dönüşüyor
Ve ben, o aynada biriken yansımanı
Bir ömür boyu saklamak istiyorum.

Bazı geceler, tenimde gezindiğin izler
Haritada kaybolmuş birer nehir yatağı değil,
Bir çınarın kabuğuna işlenmiş halkalar.
Bedenim, senin dokunuşunla büyüyen bir orman
Ve her iz, köklerin toprağa uzanan hikâyesini anlatıyor:
Kuruyan her dal, yeni bir filizin sözünü taşır.

Parmağını şakaklarıma değdirdiğinde
İçimde bir bahçe büyüyor, çiçekleri damarlarıma
Kokusu saçlarıma sinmiş.
Sen o bahçede kaybolduğumda bulduğum ilk pınarsın
Berrak, derin, ama her damlası
Bir başka hayatın kapısını aralayan.

Seni sevmek, gökyüzüne uzanan bir kök gibi
Sessiz, inatçı, dipsiz.
Ama her saniyede anlıyorum ki
Yükselmek dediğin, sadece toprağa sımsıkı tutunmak
Ve dalları göğe değil,
Özlemin dikenli yolunda çıplak ayakla yürümeyi seçmek.