Arzu Karadoğan Şiirleri - Şair Arzu Kara ...

Kırgındık
vefa ekip hainlik biçtiğimizden
kırgındık
gülmek yerine gözyaşı içtiğimizden
oysa bizim için sevmek

Tut ki bir şiirdim
Gözlerine hece hece yazıldım
Kalemdim
Kâğıttım

Kadınım ben
Ve bilene ne çok şeyim ben
Yeğene halayım, teyzeyim
Toruna nine, evlata anneyim.
Bir yanım merhamet bir yanım şefkat

Payına düşeni yaşarmış herkes
Gel al be sevdiğim
Bu gözler senin
Her gün kendini aratma bende
Gündelik telaş değil sana özlemim.

Aramızda koskoca bir yaz vardı
Ben dalında sararmış yaprak
O yüreği çiçek kokan bahardı
Ben yılları tüketmiştim
Saçlarımda aklar

Vakit çok geç olmadan
Kalk gidelim buralardan;
Toprağı yeşil olan yerlere doğru
Bahçesi bağı duran evlere doğru;
Kenarında deresi bir de kümesi

Acılar ve mutluluklar toplamıyız bu dünyada. O zaman selam olsun hayatıma acı ve mutluluk katanlara. Selam olsun yüzüme gülüş, kirpiğime gözyaşı bırakanlara. Selam olsun yolu benden geçen herkese. Çünkü yolu benden geçenler , beni bugünkü ben yaptı. Çocuk kalan kalbime büyümüş bir insan bıraktı. Onların bıraktıkları ruhumda zuhur eden. O yüzden hoşça kal diyemem hiçbirine. Hoşça kalın yarısı ; dönünceye kadar veda, yarısı da unutmaya gönderilmiş bir sedadır. Unutmak ise kendimizden bir parçayı söküp atmaktır . Ne kadar unutursam o kadar eksilirim.Eksilirsem şimdiki ben olamam ki zaten. Hem benim hamurunda unutmak yok, affetmek, geride bırakmak ve bir daha dönmemek var. Çünkü unutursam kırılışım, unutursam yıkılışım ağlar. Unutursam yalnız kalışım, unutursam aldanışım ağlar. Aynı hatayı yeniden yapar, doğruyu bulamayışım ağlar. Hani bir söz var ya "herkes öldürür sevdiğini" unutursam eğer yeniden doğuşum ağlar. İşte o yüzden hiç birşeyi unutmak İstemedim ben. Bir tek senin verdiğin acı dışında. En çok da o büyüttü beni aslında. Olsun çocuk kalabilirdim ben. Yaşadığım her şeyde varlığının ve yokluğunun hasılası var. Yokken de hayatıma yön veren oldun.Varlığın kadar... Gittiğim yollar, sarıldığım kollar, yaşadığım yıllar hepsi senin mirasın bana...

Yıllar geçti gidişinin ardından ama ben hiç unutmadım. Kasım'dı ve gidişin daha soğuktu Kasım'dan. Hâlâ dün gibi aklımda. Bir çığlıktı kopan sanki bağrımdan . Nasıl da üşümüştü yüreğim. O günden beri sevmez oldum o mevsimi. O da beni sevmedi ki, senden sonra bir acı daha bıraktı bana en hasından..

Ne çok ağlamıştım peşin sıra. Gözyaşlarım bile yanmıştı, içime düşen acının bağırmasından. Öylesine yorulmuştu ki gözlerim, bir hastane odasındaydım kirpiğimi araladığımda. Ve kararmıştı dünya. Bu yüzden bakışımda derin bir siyahlık kaldı benim.

Harcasa da zaman kendi kendini
Ne izlerin silinsin
Ne unutulsun anılar
Yaşamadan yaşattığın yıllara rağmen.

Yedi kat semanın bilumum tabakası
Altı vakte sığmış kainat harikası
Dervişi, ermişi, âlimi, evliyası
Anlatıyor her şeyi de, duymuyor insan
Duysa bile duyduğuyla aymıyor insan.

''Kendine iyi bak'' der
O an mevsim tazelenir
Çiçek açar içinde
Bağ, bahçe bulur