Sen olmayınca
Düşlerime düğüm atar geceler
Gözlerimde bir çocuk ağlar sessizce
Rengi solar sabahımın
Karanlık çöker ufuklarıma...
Sana geldim Yâr
Günahımın sürgününden
Affına sığınmaya
Rahmetine diz çöküp kendimi bulmaya
Adınla çarpan kalbe medet ummaya
Sözüne yüz sürmeye
ben sende kuşları sevdim
perdesiz gecelerin penceresine konan
hiç gelmeyen akşamların sefasında
unuttum gündüzleri
hüznün karanlığını sardıkça kirpiklerim
hayal meyal bir rüyada olman ihtimaliyle
Ben aşkı gözlerinde tanıdım
Gözlerin ki, can yangınıma ırmak
Ve şimdi zaman
Bir değil, bin yıl kadar gözlerinden ırak
Gözleri soğuk bir perşembe öğlesi
Düşmedi kirpiğime yağmurun böylesi
Arşınladım yolları içimdeki sesle
Kalbim yalın ayak,adımlarım aheste...
Ruhumda göç,gövdemde yıkım
Çocukluğuma...
Hep azlığın içindeki çokluğu görmeyi sevdim.
Yoktu öyle süslü püslü göz alıcı bebeklerim.En güzel oyuncağım taşlardı.
Ayak taşı, beştaş...Belki de o yüzden kalbim hiç taşlaşmadı.
Evcilik oynardım. Çamurdandı tencerelerim tavalarım. Bir heykeltraş edasıyla onları yapar güneşte kuruturdum. Sonra kavak ağacının yapraklarından sarma sarar içlerini doldururdum. Ellerim çatlardı ve eve gittiğimde annem yine mi çamurla oynadın der beni yıkar temizler ellerimi kremlerdi.O mutluluk her şeye değerdi.O zamanlar büyüklerimiz biz oynarken başımızda beklemezlerdi.Çünkü sokaklar güvenliydi.
Sevdim;
Adamakıllı sevdim.
Yüreğimin üzerinden ırmaklar geçercesine,
Su gibi bir aşkı gözlerinden içercesine,
İçimdeki yangına gömlekler biçercesine.
Söze gerek yoktu,
Yağmurlu bir vakitti
Bahar mutluluktan ağlıyordu sanki
Ve aşk kokuyordu toprak
Gözlerin gözlerime değdiği an
Susmuştu zaman
Zaman ki;
/Kirpiğimin ucuna bıraktınya kendini
Uykulara düşmüyor gözlerim
Gözlerime düştüğün kadar.../
Ellerimde tünüyor
Geceden kalma sabahlar
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!