Arif Tatar Şiirleri - Şair Arif Tatar

Bana hüzün çöküyor, geçerken bu mekândan,
Mazi bir bir okunur, ibretle şu kapıdan,
Ancak sana diyorum, artık uyan uykudan,
O zulmün izlerini, bulursun aramadan! ..
Gelir figan sana da pek yakında babandan,
Sende hazır ol bekle, orada usanmadan,

Çok derinden gelir hüzünlü sesi
Her dinlediğinde keser nefesi
Yazılmışsa böyle figan güftesi
Bakar asumana dehlize kaçar

Üzülürse canlar onun hâline

Zamanı uçurup, hep hızla savar,
Ayaklarım geri geri gidiyor;
Hiç sorma diyorum; çok acelem var,
Tıpırtılar pek yakından geliyor! ..

Özlediğim şu deryaya girmeye,

Gizemle doğunca Çoban Yıldızı
Gülerek seğirtir denizin kızı
Yanakları yanmış pembe kırmızı
Merhaleler geçen Çoban Yıldızı

Uzanır tutmaya sabiler seni

Bitirmedin huyunu, çağrını kimler tutar?
Her gün sevdiklerine, bol keseden laf atar!
*
İstersen görmediğim, bin türlü renge boyan,
Bundan sonra ateşim, yan kendi içimde yan!
*

*
Aşkın mırıltıları, bil ki yelin dilinde,
Maşukun unuttuğu, yelpazesi elinde,
Kıpırdar hayalimde, kırılmışsa bir kanat,
Tam zamanı şimdi tam, tut güneşimi kanat!

Gözler
Ufukta bir işâret bekler
Rüzgârın da sesi yok
Vursaydı kalbime bir sivri ok

Yine

Sabahıma düşen ışık, yeniden doğuşum,
Kıvrılır önümde yine ilk yokuşum,
Bazen olur kendi kendimi boğuşum,
Sanırlar bu artık, benim yok oluşum!

Güneşi gözleyen gözler,

Yine senin,
Yağmur yağmur gözlerin,
Artık sil gözünü, gül!
Derdini söyler misin?

Bazen akarsın gürül gürül,

Bu kardeşlik bilişmekten başka neyi özler,
Satırlar dizilince öyle gülümser yüzler,
Hele o ışıldayan sevinçli yeşim gözler,
Dayanamam bir damla gözyaşına ağlarım! ..

Doğum günü gelince gülümser ilk çiçekler,