Arif Kurt Şiirleri - Şair Arif Kurt

Sancısı var gönlümde yarım yaşanan duyguların.
Açmadan solan bir gülün.
Batmadan daha güneş, biten bir günün.
Sararmamışken daha tüm yapraklar, yaşanan hüznün.
Ermeden vuslata biten bir ömrün sancısı...

Yaşanası hayat neler öğretiyor insana;
Hiç aklında yokken sevmeyi,
Sonra,
Hiç düşünmediğin bir anda ayrı düşmeyi,
Hıçkıra hıçkıra ağlamak isterken
Gülümsemen gerektiğini öğretiyor.

Yaş almak yaşlanmak olmamalı,
Yaşanmışlık olmalı..
Öyle ki dolu dolu ve doyasıya..
Yıllar sonra sorguladığında hayatı,
Keşke'ler değil İyi ki'ler çoğunlukta olmalı..
Öyle ki Kocaman bir tebessüm belirsin dudağında..

Zor zanaatmış yaşamak,
Kendini anlamadan;
Beceremedim...
Sevdanın incesine takılıp
Savrulan arzular
Görüşümü engelliyor.

Yalnızlığa kök salmış güldü,
Kurumuş bir dere yatağında.
Yalnızsı, üzgündü ama güzeldi.
Güzel olan her şeyi severdi.
Ömrü beklemekle geçerdi gülün.
Ne bir başka bir güldü beklediği,

Kuş uçmaz, kervan geçmez ufkumdan.
Bir ağırlık çökmüş üstüme arda kalan geceden.
Kıyısından bakıyorum hayatın.
Yaşanmamış mutluluklar sızıyor parmaklarımın arasından.
Renkleri saklı, şeffaf kelebekler uçuşuyor etrafımda.
Geride kalandan çok değil,

Bir meltem eserde okşarsa saçlarını, bir anne şefkatiyle,
Hatırla Sevgili,
Saçlarına hiç dokunmamış ellerimin yetimliğini..
Değdiğinde gözlerine gün batımının kızıllığı, bir akşam üstü,
Hatırla Sevgili,
Gözlerine doyasıya bakamamış gözlerimin derin hüznünü..

Hayal denizinde bir tekne,
yelkeni umut dolu,
yelkeni hasret.
Uyur uyanık yaşlı denizci alesta,
umutsuz, bitkin.
Fırtınaya açıyor gözlerini,

İki sevimli balık
bir sevimli nehirde
sevimsiz bir çavlanın dibinde.
Gözleri yüksekte,
Amaç aşmak çavlanı.
Aşıp varmak sevimli bir göle.

İmkansızı düşünmek yorar insanı,
İmkansızı yaşamaksa öldürür.
İnsanı sevmek değerli kılar hayatı,
Kendini sevmekse paylaşmayı öldürür.