Altan İlhan Arslan Şiirleri - Şair Altan ...

Naçar, dikenler gibi sarılsak ta toprağa
Gölgeler gibi uzansak ah beleşten
Desturu son vakte kadar ilkbaharın
Tırpanıyla tanışırdı ince boyunlarımız.

Evveli, kalbur ile elekte ter çekilir inceden

Ne çok hüzünlü yüzü var bu şehrin
Ne çok ağlayan kalbi var yüzlerin.
İçin de varlığım, derin acılar içinde
Geçmiyor, dileğim; aşkım teselli olsun.

Gün, geçer de böyle şifam bulunmaz

Gecenin karanlığında bir fısıltı gibi, bir ırmak gibi aktı geldi
Sonsuzluğu dolduracak bir ışık gibi, iki gözü baktı gözlerime.
Bin yıllık bir kuraklığın, çoraklığında yüreğim ilk defa titredi
Gecenin karanlığında! Ah Altan, ah bir yıldız önüne düşüverdi.

Titremesin, kalbine girmesin, bırak! Ne kaldı sana bu kavgadan

Düşüncenin onuru sudan köpük mü?
Her sözünü yırtmak namlı bir iş!
Ziyanda bir tümce kursa kalemin;
o cümle yüzüne, siktir çeker mi?

Işıklar içinde bir yol, uzayıp giden

''Basit kelimelerle düz kurgular yapmanın anlamı yok. Söylendiği gibi işitilen bir söz, görüldüğü bilinen bir manzaradan daha fazla olamaz. Oysa anlamı süslemek; ayrıntıları görülmeyen içselliğe, bilinenden daha çok, idrakı meraka yoran, bütün derinliklerin hicvidir.

Düşünceyi yormak, kalbi hayata ortak etmektir. Aklı içiyle buluşturan bir dil, gözüyle değil yüreğiyle yaşayan bir insanın yükselebileceği en büyük makamı temsil eder...''

Dili yok,
Hiç bir günahın hepsi karanlık
Saklı, gırtlağın biraz gerisinde
Küçük dilden aşağı sarkaç gibi
Balgamına bulanmış tutarsın ciğerinde.
Keşke söylenseydi bana vakit

Gülmesin, varsın o güneşin yüzü bile
Karanlık çaredir bilki asırların küskünlüğüne.
Biz mezarların toprağına konmuş cansız kelebekler
Kuzeye bakan yamaçların üstünde eriyen
Birer çiğ damlaları gibiydik.
Etmesin lafzını tek bir kelime

Varsa; içimde kuruyacak duygudan bir tek eser
sen çıkart Ya Rap! Yürekte ki o canı.
Kaldıysa tek bir damla insanlık yüzüm
sen ağlat Ya Rap! Sen ağlat gözümde ki rızayı.
Kıyılmasın insan, iblisin derdiyle meşk etmiş
acılar içinde Ya Rap! Sen kurtar mazlumu.

İthamın yanlış yere gidiyor, bilesin!
Yazık ediyorsun içimin enkazlarına.
Vurduğun yerde en şuh halim ölüyor
Sonra küsüyorsun konuşmuyor diye...
İçimde ki ölüler, dirilmez bilesin!

Ne derler biliriz, biz azizim!
Bu ucube kasvını mahvına yar etmiş belayı başa sarınca bir millet:
Azın kararı farika dır!
Harikadır mirim kıça giren illet.
Koltuk ile ihya oldumu bir zalim;
''şerri şeriat'', ''belayı hakîkat''