Alper Kürük Şiirleri - Şair Alper Kürük

Kadınlar renk renk açan sanki kır çiçekleri...
Kırlaşan saçlarında ak,kara ikizlenir...
Kâh kınalı,ojeli,kâh nasırlı elleri,
Göğüslerinde şevkat,analık filizlenir...

Kara tel kaderiyse ak teller umududur...

Gönül pınarımda sular kaynıyor
İçeceksen gel de kaynağımdan iç,
Ne olsa ayakta su bulanıyor
Kaynaktaki kadar berrak olmaz hiç.

Zahmet et her şeyin kaynağına çık

Yetmiş bir yıl doğal göz ile baktım hayata
Bundan sonra yapay göz ile bakayım dedim...
Yaratıp da sahiptir ilmiyle kâinata,
İzin verdiklerinden ben de yardım istedim...

Yapayı da farksızdı,doğalı kadar netti...

Anamın fedakârlığını unutmam hiç
Sütünü paylaştım çocukluğumda
Uykusunu böldüm geceleri...
Anam günlerini bana hasretti.
Felek bizi ayırdığı gün
Koca erkek olsam da

Kedim,
Ne olur dilinden anlayabilseydim...
Ben senin dilinden anlamam
Sen benim.
Sana neler anlatmak
Seni dinlemek isterdim.

Kusurlar ki insanı insandan ırak eder
Günahlar ki insana din,imânı bırak der...

Kusur görmezlik olmaz,kusuruyla kabul et
Kabule engel olan duyulan kin ve nefret...

Fatihalar,dualar okurum dillerimle,
Yosun tutmuş taşını okşarım ellerimle...
Bu sene-i devrinde cümle ölmüşlerimle
Seni anmaya geldim anam mezar başına...

Bunca geçen yıllarla kısalıyor aramız

Yaradan yarattığı kullarına hep yardır,
KUR'AN, kulları için tek kutsal yadigardır.

KUR'ANDA ne hikmetler,bilinmezlikler vardır
İlim hazinesini açan o anahtardır.

Çıkalıdanberi ana karnından
Açmadı bir kerecik gözünü,
Nûr gibi bir ışıkla ruhundan
Seyrediyor dünyasını.
Görmek,sevmek isterdi
Babasını,anasını...

Kim bunca sayılan,sevilen
Onlardan birisin lâkin
Değilsin yalnızca sen...

K' dan N' ye kadar kadın...