Alper Eğrikar Şiirleri - Şair Alper Eğrikar

yeni bir hırka alıyorum,
beyaz.
sevgiden romanlar yazıyorum,
al kalemi, sen yaz.
çünkü,
kendini benden daha iyi yazarsın.

Koca yerkürenin üstünde.
Beyazdan siyahiye milyonlar.
Umut ışıkları sönmek üzere,
Hep savaş, ağlıyor insanlar!

Paranın egemenliğinde,

beyaz hırkanı giyip
tüm soluklarınla önümden geçince
gözlerimdeki o yitik
o pervasız bakışlar kalıyor geriye

Bilmem ki şimdi n'aptığını
Kimin köyünde çoban
Kimin şehrinde bankada çalışan
Bilmem ki şimdi n'aptığını

Bilmem ki şimdi n'aptığını

sana en yakından seslenesim var.
kendime kendime tekrarladığım ismini,
sakince yüzüne söylemek var.
sana gelirken
senin bakışların altında o iki saniye durgunluk
başka ne isterim, başka ne var?

Bir aşk daha kıyıya yanaşıyor,
Denizlerde yaşanan şeyler unutulurken,
Aşkın içinden binbir hissiyat iniyor..
Mavi yok oluyor, deniz bu kadar yakınken..

Bir gün yine Ahmet soruyor;
Yeter artık hep aynı konu bıkmadın mı?
Ben diyorum;
Farklı ben farklı o sen aynı sen durumu anladın mı?

bir hanedan üyesi
zalimce öldürülüyor kurşunlanarak
gününde manşetlere düşüyor resmi
sarayını yakmışlar kundaklayarak

ardından yağma

Bir ramazan.

İçimdeki çocuk konuşmadan edemiyor;
Gazze ne yapar? ne yer? ne içer?

bir savaş bekler gibi, saatim kurulu.
yerlere süper mayınlar yerleştiriyorum.
cana kıyacak olmanın verdiği hüzünle.
ama ne yapayım? savaş bu birileri ölecek.