Dörtyol deyince
aklıma düşer birden..
Portakal ağaçları arasında
yemyeşil uzarken yol,
Başınız yana dönünce
Turkuaz bir deniz öper gözlerinizden..
Ruhum bedenimden geçeli beri
Uçurdum kalbimden kelebekleri
Giden güzellikler gelmezmiş geri
Görmüyor dostlarım derdim nereli!
Kime ne demeli, ne söylemeli…
Özrün var mı bilmiyorum
Ya da bir mazeretin
Suçlusun!
Çünkü
Ben öğrettim sana
‘’İnsan nasıl sevilir’’
Şimdi,
Yırtıp göğsümü
Parçalıyorum kalbimi koruyan kemik kafesi…
Hatıralar…
Gönlümün rıhtımında karaya vuran
Her ayrılık acı, her acı bir iz bırakır insan hayatında!
‘’Hayat devam ediyor oysa.
Her şey unutulacak bir gün. Kesin olan bir şey var ki
çok daha yakışıklısını, çok daha güzellini seveceğiz.
Ama hiçbir zaman o saf ve temiz duygularla sevemeyeceğiz bir daha…
Durmadan gözyaşı dökecek ise
Yazıktır sevdaya verilen değer....
Canını canından sökecek ise
Boynuna vebali yanarsan eğer...
Canım istemiyor sevdalanmayı
Derman değil derde kölesi, tuzak
Ahh unuttu kalbim aşk aşk çarpmayı
Bana şimdilerde öylesi uzak
Çalmıyor sazımın kırık telleri
Gel, Katlimin huzurunda diz çöküyorum…
Boğazım harf vurgunu!
Gözlerimdeki teslimiyet ondan.
Biliyorum ölüm kapı aralıyor bilinmez ötelere.
Oysa düşleyebildiğin kadardı/r yaşamak!
Aşk y/önümü kesince afalladım
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!