Ulu gövdeli çınardan savruldu,
Hayat denen rüzgârla bir yaprak.
Yerden kalkmaz bir daha düşen.
Otur sen de ağlayarak mazine bak.
Dağılan parçalar gelmez bir araya.
Yaşananlar kaldı senden son hatıra.
Âlâyiş-i dünyâdan el çekmege niyyet var
Yakında adem dirler bir şehre azîmet var
Uçdı bu fezâlardan mürg-ı dil-i nâlânım
Ârâm idemez oldum efkâr-ı seyâhat var
Devamını Oku
Yakında adem dirler bir şehre azîmet var
Uçdı bu fezâlardan mürg-ı dil-i nâlânım
Ârâm idemez oldum efkâr-ı seyâhat var
Bıçak sırtında geziyor gibi işte hayat
Bazen yaşamak, ölümden de berbat.
Kadere bak, en sevdiğini teslim et.
Kendi ellerinle, buyur al kara toprak.
Hayat böyle malisef en çok sevdiğini kendi ellerinle toprağa teslim ediyorsun....Bir yandan aglıyarak bir yandanda son görevin olan ölüyü defin etmek.....
Sen gitsen de hep rüyalarda bekleriz.
Ayrıldık sanma gönülden beraberiz.
Yaktığın ateş oldu yüreğimde kor.
Biz gönülden gönüle sevenlerdeniz.
Bıçak sırtında geziyor gibi işte hayat
Bazen yaşamak, ölümden de berbat.
Kadere bak, en sevdiğini teslim et.
Kendi ellerinle, buyur al kara toprak.
Harika bir şiir okudum kaleminiz daim olsun Saygılar...
Bu şiir ile ilgili 2 tane yorum bulunmakta