I.
Hayattır; kayıtsızlığı dünden azade, yarını meçhul. Yağmur altında ömürler nasıl unutulur? Varsın yalnızlığıma çınar eğilsin. Dağları tutan kartal belirsin omuzlarımda. Bir baba da oğluna sonsuzluk getirsin. Komşusunun ağına takılan balık olmasın bu defa. Unutsun, unutulsun acının burgaçlarında.
Birbirine uydurulan hayatlar yaşıyoruz oysa. Bütün çocukluklarını kuruttuk ömrümüzün, bütün pınarlarını da… Ne yol ne de yolaç bıraktık geride. Şimdi dindirilmemiş anılardan arta kalan birkaç kırıntıyı topluyorsa akbabalar, ey birbirine kurulanlar: Kurma kolunda ömürler nasıl geçebilir?
Beynimde damla damla biriken umut, ancak genzimden akabilir.
Kaf önce hafif hafif düşüyorsun sonra
kızıl kızıl dağılıyorsun elimde kalıyor iki nokta
atıp kırmızı bir gül kalbimin tam ortasına
kaçıyorsun mevsimlerden mevsimlere
tahtı çalınmış bir padişahım oysa
kayboluşunu arayan hesapsız yolculuklarda
Devamını Oku
kızıl kızıl dağılıyorsun elimde kalıyor iki nokta
atıp kırmızı bir gül kalbimin tam ortasına
kaçıyorsun mevsimlerden mevsimlere
tahtı çalınmış bir padişahım oysa
kayboluşunu arayan hesapsız yolculuklarda
