Ne çilem varmış meğer şu dünyada,
Çektiğim şu çilem, canıma yetti,
Şu çilem yüzünden, küstüm hayata,
Hayat beni doğduğuma pişman etti.
Gülmedi yüzlerim, yalan dünyada,
Bilemedim işte.
Düşünemedim, böyle olacağını
Başkalarının, benim yüzümden üzüleceğini
Sonra, benim üzüleceğimi
Düşünemedim.
Çoktandır gülmezdi, yüzlerim benim
Güler oldum şimdi, şükürler olsun
Şu benim son buldu, kasvetli halim,
Yaradan Rab’ime, bin şükür olsun.
Bir ağaç sallandı rüzgârdan.
Sallandı da, sallanır sallanmaz bir yaprak düştü dalından.
Ağaç üzgün ve dalı üzgün,
Bakıp, bakıp geçiyor insanlar yanından.
Kara bulutlar ağdı, ovalardan dağlara,
Bir hüzün yağmurudur, başladı onun arkasından.
Sen kalbimin içine, konak sandın girdin’ de
Bazen sen bahar oldun, bazen kış oldun bana
Çok günlerde sen benim, kalbimdeki yerinde
Bazen sen bahar oldun, bazen kış oldun bana.
Umuda sarılmış giderken bir gün
Güneşle tanıştım gittiğim yolda
Dediler gittiğin yol güzel övün
İnandım başıma geldi de sevda
İnandım bu aşka ilk günden daha
Gülümsedi.
Sonra başladı, etrafına kahkahalar saçmaya
Oysa ortada gülünecek bir şeyler yoktu.
Söz yoktu.
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!