Ahmet Yanıt Şiirleri - Şair Ahmet Yanıt

Ben bilirim senin asıl yüzünü
Öyle sisli gözlerle bakıp durma!
Daha söylemedim sana sözümü
Hele bir dinle beni, Malatya…

Kaç sevdalı yürek söndürdün

Yüreğimize çocuksu bir heyecan düştü önce,
Hayatımızı, yeni doğan bir güneşin
O tatlı sıcaklığıyla ısıtıyorduk.
Onun yanında olmadığımız zaman,
Her yer “gurbet”ti.
Yalnızca yârin sînesini

Kimsesiz çocuklar gibi mahcup bakıyor,
Dilin söylemese de, anlatıyor gözlerin…
Nefesine ciğerlerin bir mahpus oluyor,
Sus, konuşma; firâr var aklında, bilirim!

Ne kadar özgürlük istese de göz pınarlarım,

İyi oku…
Uğruna ömürler adanmış
Deli bir sevdanın akşamında,
Yerlere vurduğun bir yüreğin
Hasar raporudur!
Gözlerini gözlerinden koparıp

Akşamları bir efkâr çöker odama,
Yalnızlığa türküler tuttururum ben.
Şem’in o mağrur, hazîn kıvılcımında
Ebedî bir sevdâya tutuşurum ben.

Aklımda gülüşün, dilimde adın var.

İnce bir sızı var benliğimin ücralarında
Söylesene yâr! Nasıl unutsun bu gönül seni?
Senin yaktığın ateş dolaşır hücrelerimde
Söylesene yâr! Nasıl unutsun bu gönül seni?

Sensizlik her günümde keder, her anımda matem,

Kaderim mi benim, hep hasret çekmek?
Yine gurbet bana can-diyâr oldu.
Sensizliğin acısı bilmiyor ki dinmek,
Aklım-fikrim benden hep firâr oldu.

Hayâlin çekilip gitmez karşımdan,

Sen; sebebi gönül yangınımın alevlerinin
Sebebi sensin, kurduğum tüm cümlelerin.

Yokluğunun boşluğunda hep gezinir durur
Söyle, daha ne kadar boş kalacak ellerim.

Bilirim,
Usulca kaldırıp başını yerden,
“Buraya kadar! ” deyip, gideceksin.
Gözümden süzülen yaslı yaşları
Bu kez, çok başka sileceksin.

Sonbaharda gelme bana…
Çehrende hüznün resmini görmeyeyim.
Daha ben seni sarmadan sıkıca,
Rüzgârların kollarına vermeyeyim.

Bana bir kış günü gelme…