Ağlatan değil ağlatılan oldum hep hayatta. Onlar anlattı ben ağladım. Onlar gitti ben ağladım. Onlar üzdü ben ağladım. Ben kimse üzülmesin kimse kırılmasın diye uğraşırken her defasında paramparça buldum kendimi. En çok da sevdiğim, güvendiğim insanlardan kazık yediğim gün parçalandım. Öldüm. Sonra katil oldum. Güvenimi katlettim. Çünkü saf olduğum için, iyi kalpli olduğum için yüzüme gülenlere güvendim. Ana yüreği derler ya; ana bile çocuğunu sokağa atıp gidebiliyorsa, bana insanlara güvenmekten bahsetmeyin. Çünkü güven denilen şey insanın uydurduğu saçmalıktan ibaret değildir.
Sevgilim, bir günün ortası şimdi
Taşıtlar hızla gelip geçiyor, her yer kalabalık,
Ben seni düşünüyorum bir bodrum kahvesinde
Uzat bana uzat ellerini
İzinli askerler görüyorum, kırıtarak yürüyen işçi kızlar
İstanbul her günkü yaşantısı içinde, uğultulu,
Devamını Oku
Taşıtlar hızla gelip geçiyor, her yer kalabalık,
Ben seni düşünüyorum bir bodrum kahvesinde
Uzat bana uzat ellerini
İzinli askerler görüyorum, kırıtarak yürüyen işçi kızlar
İstanbul her günkü yaşantısı içinde, uğultulu,
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta