Afşin Dualı Şiirleri - Şair Afşin Dualı

Bir savaşta kâfirin birine,
Tam kılıcını saplamak üzere,
Veli olana tükürdü Ali'nin yüzüne,
Tükürdü secde ettiği yüze..

O Ali hemen kılıcını attı,

Aşk sınandıkça değerlenir,
Aşk uzaklığın simgesi kederli..

Uzak kaldıkça büyürdü aşk,
Hasret dimağında cilvesi..

zorunluluk bizi emirlerin kölesi yaptı,
görmedik mi bizi zaaflarımız ile kandıranı,
elbet görürüz,zalimin kör nefesini,
elbet tadarız,zalimin güler yüzlü mimiklerini..

evet,hiç rast geldin mi yoksul zengine,

Bir ateş taa beynime,
Oradan taa sinir uçlarıma sızıyor,
Hem itiraf ediyor hem ağlıyor,
Hemde pişmanlığın ateşiyle kavruluyorum..

Bir kapının eşiğine dayandım,

Gözlerimden engelleyemedim yaşı,
Ayaklarım acıyordu,
Neden hep canım acırdı,
Çiçeği tuttum çocukluğuma dokundum..

Bildiğim korkuydu hep,

kimse, alışkanlıklarından vazgeçemiyor ki,
acımasızlık, pıhtılanmış yüreklerde,
kazınası gelmez ki, hem iz yapmış sinede..

yarını, bugüne benzetenler,
bügünü öc bilip, düne yağmalayanlar,

Bir gölge, pişmanlık ya da,
Korkunç bir yalnızlık gölgesi oysa,
Sabah sisi gibi eridi çığlıklarım,
Taşıdılar kehaneti kulaktan kulağa..

Öfkeyle şikâyete başladım,

yıkıldım içime sindikçe,
kaybettim aradıklarım meçhule,
düştükçe komşu oldum şerre,
bir günüm gülerken diğeri hep yolcu hüzne..

yolum artık çok uzun,

İsabet eden gazabın nedeni biçare,
Olmasaydı günah iner miydi bu eziyet..
Bahaneler sırtta koca kambur,
Kul insan gözleri âmâ nefse..

Yokluğu şükürsüzlük çekti,

Provasını yaptım korkularımın,
Yapacağım ve yaptığım her anın,
Kafamı yastığa gömdüm düşlüyorum,
Ne pervasız ne unutkanım..

Lakabım acımasızca duyguları sömürüyor,