Insan sevmeyi öğrenirken kaybetmeyi asla bilmiyor. Kaybettiğinde yaşadığı o büyük hayal kırıklığı aşkını nefrete dönüştürüyor.
Nefret denen duygu zaten aşktan beslenmez mi? Öyle besleniyor işte.
Aşkı ne denli büyükse nefreti o derece uçurum oluyor. Bize kalan O nefreti de yok edebilmek, iste bunu beceremiyoruz.
Aşkı ve nefreti bilen kalp, yok etmeye yetersiz kalıyor. Peki ne yapmalı?..
Cevap çok basit aslında.
Affetmeli...
Çünkü bir şeyi özgür bırakabilmeniz için affetmeniz gerekli.
Dağların dorukları dumanlı olur
Geriye dönmez savaşçılar...
Fırtınayla yıkanmıştır ömürleri
Karla yıkanmıştır yüzleri...
Bu yüzden asla vedalaşmaz
Devamını Oku
Geriye dönmez savaşçılar...
Fırtınayla yıkanmıştır ömürleri
Karla yıkanmıştır yüzleri...
Bu yüzden asla vedalaşmaz
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta