Adnan Durmaz Şiirleri - Şair Adnan Durmaz

bir yürek hep mi yanılır
geçitsiz içimde dağım
insan kaç kere yenilir
kendi kendime bıçağım

gök beton ay kırılmış

ah vah kesilir sonunda
son yıldız da damladı gözlerinden yarama
o çılgın coşkulardan geriye
sözcükler bitiyorsa
beni
bir daha arama

yaşlı çınarların
dalları sızlar
yeşilini sararttıkça sonbahar
elveda dediğin yerde
yüzyıla keser anılar
bir rüzgâr çürür

çoban öldü dağda-günlerce bekledi köpeği başında-yapayalnız
BÜYÜK aşklarınız vardı-ölçtünüz-tarttınız -mış gibi yaptınız
YÜREKLERİNİZ mEkAnİk -rol kestiniz -aldattınız
SİZ...bir köpek kadar bile sadık olamadınız

adnan durmaz

yumurta sırından ince
ak kağıt kadar aç
kavisli
pembe
cömert susuşun
su –suz su

ŞEHRİN KÖPEKLERİ

Şehrin köpekleri gece lambalarının yanında hırlaşıyordu
Uluyan yalnızlıklar siyiyordu ahraz kaldırımlara
Bir şair tütüyordu atılmış bir izmarit gibi gecenin kör noktasında
Ateşi kızarıyordu

Bir güzellik karşısında atılan çığlığın dallarında gül açar




bir çekirge irkilir ay yalnızlığımdan

KILINCI KIRILMIŞ KAVGALARDA YARALI


türküler söylerdim
gün kızıl güllerle donatırken denizi
ay düşerdi enginlerin rahmine

Alevdir ağızda dil sözcükler yanar
Neylesen anlatılmaz çekilen acı
Yürek parçalanır can darmadağan
Taşar bir damla gözyaşına
Kan seli bir çığlıkla yıldırımlar savurur
Zaman suratına çarpan beton bir duvar

çalınmış saatler avladık zaman denizlerinden
gözlerimiz hırsızlama sevişmeğe başladı
yıldızsız gecelerde ışığına sığındım
ne dizeler döküldü kirpiklerinden

bizim oralarda geceler