Adem Karagöz Şiirleri - Şair Adem Karagöz

Rahatsız oluyor cumhuriyetten
Şeriattır diyor yolumuz bizim
Bir de değil altı kuma istiyor
Humeyni aşığı kızımız bizim.

Yeğlemiş kul olup ümmet kalmayı

Sen ve ben,
İki farklı dünyanın iki farklı insanı
Sen okyanusta bir deniz kızı,
Ben sahilde avlanan bir avcı misali.
Ansızın bir fırtına koptu ki derinden,
Dalgalar sahile savurdu seni,

Varlık deryasının ilahi nuru
Temizler kalpleri temizler ruhu
Birlik,kardeşliğin, barışın yolu
Huzur bahçesinin gülüdür sevgi

Milyon yıldız ayni gökte dolaşır

Ey peri masallarında anlatılan,
Rüyalar ülkesi.
Ey cennetler cenneti ve daha ötesi
Ölümüne taptığım kutsal sevgilim.
Hüzünüm,kederim,özlemim ve hasretim
Ey Karadeniz ey memleketim.

Kalesinde izleri hala yaşar tarihin,
Al bayrağın göklerde kartal gibi çırpınır.
Akşam başlarken fasıl tarihi konaklarda,
Her yer cennet misali ışıklarla süslenir.

Allı pullu işlenmiş ipek halıya benzer,

Kan dökmüşse bir millet,
Toprak elbet vatandır.
Vatan ana,vatan yar
Vatan sevdadır,candır.
Vatan korumakta hak,
Elbet ölmekte haktır,

Şu yalan dünyaya geldik bir kere.
Gün geçtikçe artar dert ile çile
Pusulasız gemiyle çıktık sefere
Menzil belli değil yön beli değil.

Doğmadan yazılır kaderle yazı.

Bu veda nasıl veda,sükutun öyle derin
Bu yol ne kutlu yol ki,meleklerde imrenir

Elinde gül bekliyor,peygamberin cennette
Vatan nasıl bir aşk ki,ruhun hala nöbette

Yine bir akşam üstüydü sahilde.
Hava kararmış,rengarenk ışıklar yanıyordu caddelerde.
Oturuyorum,sakin ve sesiz orman meyhanesinde.
Seyrediyorum balkondan batan güneşi,
Yavaş yavaş kayboluyor gözümden.
Batan güneş hüzün veriyor bana her seferinde.

Gözlerin okyanuslar kadar derin.
Bulutsuz gök yüzü kadar mavi,
Ak deniz kadar sıcak.
Karadeniz kadar hırcın ve dalgalı.
Her bakışın bin mana gizler,
Kainat kadar esrarlı.