Abdurrahman Kırıkçı Şiirleri - Şair Abdu ...

Gel ey kalbim!
Çağırıyor bizi susayan şehir
Ölüm kadar yalnız, ölü kadar sessiz
Simsiyah bir küheylan gibi gece
Örterken üstümüzü tülden öylece
Gidelim ey kalbim!

Hoş geldin Eylül, gözü yaşlı, nazlı sevdiğim.
Hoş geldin! çilekeş, sarı saçlı, hazan sevgilim.
Gök mavisi gözlerini kaçıracaksın benden.
Gri renkli bulutlarla, yağacaksın tepemden.
Damla damla ıslatacak beni hüzünlü sevdam.
Çığlık çığlık büyüyen, ateşten bir serencam.

Ey özgür köle!
Ey asil hayal!
Ateşi yüklenen Habeşî hamal
Devasa bir yük taşıyorsun omuzlarında
Sevda nöbetleri tutuyorsun
Güneş eriyik bir lav gibi

Bir beyaz gelin gibi, aldatırken beni gün
Ani bir ölüm gibi, bitti ziynetli düğün
Dağılıyor şatafat, sustu çalgı ve çengi
Siyah bir tülle söndü, gündüzün yedi rengi
Emre amade gece, zifiri, kapkaranlık
Bir ben kaldım benimle, yalnız ve kalabalık

Zamanın kadranında, yelkovanla beraber
Bir hayal köşkündeyim, yolunu bekliyorum
Nehirlerin ardında, hudutlardan bihaber
Yedi kat gökten öte olsan da bekliyorum
Gülüşün gökkuşağı, bahçeme bahar mısın
O mehpâre bakışın, güneşten özgedir gel

Utanır dilimde kelimeler
Anlatamaz gülüşünün rengini
Usul usul akar kirpiklerimden gece
Sevincim yorulur, endişem ıslanır
Gökyüzünün mavisi gözlerine yaslanır

Kalbimin sürülmemiş toprağına
Bir tohum düştü beyaz zambaktan
Ağustos alevinde kuruyan dudağıma
Bengisu bir yağmur indi uzaktan
Can buldu saçaklarım

Bir beyaz tuval, bir kara kalem
İçimde yeşeren masmavi hayalim
Boyamak istiyorum okyanus düşlerini
Bir mehtabı doğuran gülüşlerini
Ara ara hüzünlü yağışlarını
Sonra rengarenk gök kuşağını

Göz yare değmez ise, göz âma, gönül kırık
Yare vuslat ne çare, kol kırık, kanat kırık

Visal olmayınca can, mecali kalmaz sözün
Hüznüme sükut düştü, feryada bu dil kırık

Hangi yana dönsem bir yar rüyası
Ben, ondan gayrıyı gurbet bilirim
Ben ateş humması, o gül boyası
Ben, onsuz baharı hazan bilirim

Mehtap kıskanmasın zümrüt gözünü