Abdullah Karaduman Şiirleri - Şair Abdul ...

Hava beyaz, yer beyaz
Saç, sakal yüz beyaz
Be ne soğuk ya Rab,
Bu ne ayaz.

Sokakta çocuklar evsiz

Gerçekler acıtır insanı
Hem içini yakar hem dışını,
Bilsen de bilmesende ateşi
Dokunma yakar elini.

Oturmuşum kıyısında boğazın
Karşımda İstanbul bin bir dert içinde
Güneş batıyor hüznün ve neşenin üstüne
Gölgesinde insanlar göz kırpıyor geceye

Umutların şehrisin İSTANBUL

Bana aşkı sordular söyleyemedim
Söylesem de anlamazlar ya
Sevdasın çekmiş yollara düşmüş,
Bana aşkı sordular söyleyemedim

Yanındayken bile özlediğin,

Dün gece sessiz hayalinle daldım derin uykuya
Hiç kimse yoktu bir tek sen vardın aklımda
Şimdiye kadar neredeydin, görünmedin gözüme
Dün gece sessiz hayalinle daldım derin uykuya

Yaşayan bir ölüyüm, gezer dururum

Akşamlar sırdaşım oldu,
Hep onlarla paylaştım yalnızlığımı,
Onlar söylediler seni bana,
Ve onlarda gördüm güzel yüzünü,

Sever oldum akşamları,

Bir gün gelirde beni özlediğini düşünürsen
Ve özlemin bir çığ gibi büyürse içinde
Kalbin sızlar, gözlerin dalarsa uzaklara
İşte orada ben varım, tam baktığın yerde

Uzayan yollarda hasret çekmek

Kolaymı gözlerinden uzak durmak?
Alaca karanlığında özlemin,
Kolaymı seni unutmak?
Bulmuşken kaybolan yıllarımın içinde.

Uzayan yollara sitem etme sakın

Bugün hava kasvetli,
Şiir yazası da gelmiyor insanın.
Dertler üst üste gelmiş,
Çay içesi de gelmiyor insanın.

Yağmur yağsa da toprak ile buluşsa,

Martılar uçuyor rüzgâra karşı
Sesleri karışıyor kıyıda vapur çığlıklarına
Bir kadın oturmuş güneşi seyrediyor
Elinde sigara, gözlerinde hasret var

Böyle mi yaşanmalı akşam üstleri?