İnsan Kalır
Yaşamaya gelmişiz, buraya.
Niye verelim, canı kiraya.
İnanma insan, sahte paraya.
Kirli para biter, ceset kalır.
Senin adın, Dünyada tek bir tane,
Saysam sayıya gelmez, onca hane.
Paris yetişemez, senin ününe.
Şehirlerin dünyasıdır, İstanbul.
Gökdelenlerin, gökten bakar bize.
Beş, altı, yaşında bir çocuk olup,
Bütün dertlerimi, geriye salıp,
Anamın, sıcak kucağına dalıp,
Cıvıl cıvıl, oynamak istiyorum.
Bir tabak çorbayı, önüme alıp,
Nettimse, başa çıkamadım.
Günahkâr ettin, nefsim beni.
Bir çelme vurup, yıkamadım.
Günahkâr ettin, nefsim beni.
Ne dedin ise, hemen kandım.
Kazmayla, küreğini alır.
Sabah erkenden, Pazara gelir.
İşsiz kalacak, iyi bilir.
Eve, eli boş gitmez insan.
Bazen, bir ekmeklik, iş bulur.
Kendime göre, bir sevgili bulup.
Gönlüme göre, âşık olup.
Sevdiğimin, koynuna dalıp,
Gülsem mi, yoksa gülmesem mi?
Canım deyip, peşinde koşsam.
Bir kardeşiz, hepimiz, bizim.
Bütün, insanlara, bu söz’üm.
Allah’ın yol’u, bize çözüm.
Gel, gidelim, hakkın yolu’na.
Sen de, acıyorsan kendine.
Sevgi duvar’ı ile ördüm.
Hayırsız çıktı, bizim evlat.
Sıkıntıları, kat kat dürdüm.
Hayırsız çıktı, bizim evlat.
Ben çektim, onu kucağıma.
Hak; Azrail’i salınca,
Gelir artık, hesap vakti.
Beden, kabir’e dolunca,
Gelir artık, hesap vakti.
Gayret, çaba ettin onca.
İnsanoğluydum, bende kızıp azdım.
Nereye gittimse, haram’ı sezdim.
Boya, şalvar’ın bağını çözdüm.
Hoşça kalın dostlarım, hoşça kalın.
Giden güzel’lerin, peşinden koştum.
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!