ANNEM
Çocuk yaşlarda Rize’den İzmit’e gelmiş. Babasının en büyük kızı. İki erkek kardeşi var. Biz hep öyle deriz. Aslında üç. Biri bir trafik kazasında ölmüş. Çocukluğumda bana en iyi bayram parası veren çok sevdiğim dayım o Adı Mehmet. Elektrikçi. Bir elektrik şirketinde çalışıyormuş. Ben dört yaşındaydım öldüğünde. Annem ağlaya ağlaya bir hal oldu. Her namaz sonunda ağlaması sürekli bir anlık haline gelmişti.
Babam ona kızardı bu ağlamaları yüzünden. Namazlarını yalnız kıldığı için kızgın mermer üstünde namaz kıldığını gördüğünü söylerdi rüyasında.
Dedem İzmit’e bağlı Döngel köyüne yerleşmişti. Oranın camisinde İmam -Hatiplik yapmıştı. Annemin deyişine göre rençperdik yapmaktan, tarlaya gitmek, çapa yapmak, mısır ekmek, ot biçmek, hayvan otlatmak, inek sağmak, ineğin altını almaktan yemek yapmayı öğrenemediğini hep anlatır durur.
12 yaşında geldiği bu köyden Yuvacık’ın uzak bir bölgesi olan Arapoğlu mahallesine at üstünde gelin gittiğini anlatır. Babamı evlenmeden önce hiç görmemiş. Gençliğinde bir sevgilisi varmış. Uzaktan uzağa sevdalık edermiş. Karşılıklı türkü çağırılarmış. Ama nasılsa onunla evlenememesi. Uzun süre onu unutamamış. Babamı da sevememiş uzun süre. Belki de aynı süreyi kastediyor. Tabii doğru iki sevgi bir gönülde olmaz.
Tamamını Oku
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta