Âşık-ı Sâdık Şiiri - Mahmut Ünsal

Bir mahbûba âşık olan, mahbûbun dilinden söyler.
Mâşuktan almışsa irşad, manevi ilimden söyler.
Yar uğruna seyyah olan, yarinin ilinden söyler.
Aşk sırrına vâkıf olan, dilden değil özden söyler.

Lezzeti alan Vahdet'ten, geçer maldan ve şöhretten,
İçmişse aşk bâdesini, ki söyler o hakikatten,
Görenler sanmalı mecnun mahrumdur bir çok nimetten,
O ister Cemâlullah'ı, söyler ise haktan söyler.

Hakikatin mektebinden aşk dersi almayan âşık,
Özün bilmez sözün bilmez, söylenmeyen sözü söyler.
Öz bilen, özünü bilen, yarine olursa sadık,
Dili susar nutku susar, ne söylerse özü söyler.

Dost Kalem;

Kendisi bir masnuudur, Sani'inden bahseder,
Rabıta-i Hak'tandır gelen ilmi mas eder,
Ruhuna bir gül takar, dikenine sabreder,
Rayıha-i canandan, gülü görür hak söyler.

Bedri Tahir Adaklı