0000035 Yum Gözünü İstanbul

Ben bir İstanbul sevdim,gerdanı altın dolu!
Sırtında yedi tepe, etekleri pembe gül...
Şaşırttı bakışları, karıştırdım düz yolu;
Böylesi güzelliğe dayanır mı hiç gönül?
Gözleri deniz mavi, kenarları hep pul, pul;
Bir gördüm aşık oldum, ne güzelsin İstanbul!

Tepelerin yemyeşil, etrafında erguvan...
Vücudunu kaplamış nefis toz pembe renkler!
Diyorsun her halinle korkma sen bana güven;
Boğazdaki laleler, renk cümbüşü ahenkler...
Kaç millet değiştirdin, diyemem ki sana dul;
Sevilmeye layıksın sen ey güzel İstanbul!

Hani, kol kola girer, tepelere çıkardık...
Seni seyretmek için, bakardım dört tarafa!
Çamlıca'da yorulur, çayırlara çökerdik;
Ondan da zevk alırdım, nedense işte, kafa!
Her halinle bende/ni ederdin hüsnü kabul;
Seninle olanlar hiç yaşlanır mı İstanbul? ...

Kıskanırdım seni ben, kendi gözümden bile!
Kaç "nasi" kaç "felakı okuyup ezber ettim...
Ne yaptın ne ettin de, düştün hep dilden dile;
Gözüm, kulağım sende, yettim güzelim yettim!
Bu şehrin menendini, gez dünyayı ara, bul;
Yok ki eşin benzerin, çok güzelsin İstanbul...

Zamanın bolluğunda yaratmış seni Allah!
Böyle mucize eser, kul elinden çıkar mı?
O endam, o zarafet, kem bakma de, maşallah!
İnsan kendi gözüne, hiç elini sokar mı?
Vakit geç oldu gülüm, kalkalım usul, usul;
Senden ayrılmak çok zor, yum gözünü İstanbul...

Antalya-2015/12