Ben sen yokken tanıdım seni
İstemiyorum artık dönmeni
Rastgele insanlara çevir o gözünü
Bir daha da etme bana sözünü
Perperişan günlerinden birinde
Çok özlersen bile
iyice karartmadan gözünü
görmek dahi istemezken yüzümü
gitme
yarınımsın
gözlerinsiz edemem bilirsin
bir basamak daha atlasam havadayım
bir çukura daha düşsem yanında
dermansız kollarımda sen
yeryüzüne inmek zulümdür severken
Bir zamanlar ben,
kuytuda titreyen bir yıldızdım—
adını unutan bir sessizlik kadar yalnız.
Senin gözlerinden geçerken,
ışıktan bir yara aldım.
Seni bu harabeden çekeceğim
Sırtımdaki onca yükü devireceğim
Yolun sonu gözlerine bakmaksa
Ben en iyisini becereceğim
Belki farklı kıtada en baştan
Ben sen yokken tanıdım seni
İstemiyorum artık dönmeni
Rastgele insanlara çevir o gözünü
Bir daha da etme bana sözünü
Perperişan günlerinden birinde
Çok özlersen bile
Aynı yastığa baş koyduğum adamın sırtını dönüşünü izledim
Göğsünde yattığım insanın göğsümden vuruşunu izledim
Kör nişancı insanların arasında silahı ona verdiğimi bilerek
Göz göre göre öldüğümü izledim
Hayat karmaşasında elimi tutup beni götürecek diye beklerken
Arkasını dönüşünü izledim
son dileğim yanında yaşlanmak
ilk dileğimdi seninle yaşamak
gözlerini süzerek bana baktığın an
sandım ki kalbim bi anda duracak
Sözlerin derin, yankılanır içimde,
Her harfin bir ateş, yanar derimde.
Kırık bir saat var ruhumun köşesinde,
Sen geldin, akrep yelkovanı geçmeyi bekledi.
Gülüşünle açar solmuş dallarım,
Hüzün akıyor penceremden
Karmaşıklık içinde dağılıyorum
Bu son dediğim hangi limana sığabilmişim
Varmak istediğim yere koşuyorum
Dermansız kollara atılan bu umut zinciri
Her tarafımı yakıp geçiyor sanki
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!