Zekâi Budak Şiirleri - Şair Zekâi Budak

Sana 'gitme' diyemem kararını vermişsen
Yüreğimde zerrece ümit bırakmadan git
Kaçır bakışlarını günahsız gözlerimden
Son bir defa dönüp de arkana bakmadan git

Mümkün olmasa bile dönmen günün birinde

Şaşırırım karşında, elim dilim dolaşır
Gönlünü hoş edecek bir çift kelâm bulamam
Söylediğin sözcükler zihnime geç ulaşır
Çağım geçmiş ne çare, sana umut olamam

Maceraya kalkışma benle bu genç yaşında

Bendine sığmaz olur, sevgim sellerce çağlar
Isınan havalarda bir sihir bir tılsım var

Bezenir o tılsımla her zerrede tabiat
Cazibe-i aşk ile râm olur tüm mahlûkat

Birlikte gökteki güne
Tarhana serdiğimiz yaz
Amma yazdı ha...

Gelinciğe veda papatyaya naz
Ettiğimiz yazdı o yaz

Gamla yanan başımı bir kere okşamadın
Sevmek nedir bilmeyen, aşka bigâne kadın
Yok mudur yaşamaktan senin de bir muradın
Benim muradım sendin, sendin yegâne kadın

Sevdan sinemi deldi, yaram muttasıl kanar

Uzun ince yolu artık bitirdin
Yaşamakta sanki suçun var gibi
Ölümünle kalbe hüzün getirdin
Tüm yürekler yanar şimdi kor gibi

Ömür boyu Hak yolunda yarıştın

Ne bir selâmın gelir ne haberin gurbetten
Ya sevmelerin yalan ya böyle çekip gitmen
Aşkın nasıl bir aşktır anlaşılır şey değil
Ya sevmelerin yalan ya böyle çekip gitmen

(10.12.2003 - LÜLEBURGAZ)

Ey dost şuna inan ki benim şi'rden umduğum
Ne servettir ne şöhret, ne de ekmek parası
Eğer bütün insanlar şi'rle söyleşse idi
Eminim ki dünyada olmazdı dil yarası

O en lezîz en nefîs, o en hafif lisan o

Ne şiirler yazdım okunmadılar
Herbiri öksüz bir çocuk gibidir
Yalnız ve mahzundur mahkûmlar kadar
Tespihi dağılmış boncuk gibidir
Ne şiirler yazdım okunmadılar.

Zan ile bizatihî vâz edip ızdırâbı
Sonra kalkıp felekten niçin yakınıyorsun?
Kendi elinle yıkıp secd’ettiğin mihrâbı
Ne yana dönsem diye şaşkın bakınıyorsun

Bir cevher ki ayarı yüzbin kıratmış gibi