Zamanın Solmuş Artıkları

Kaygılandırıyor insanı
Alacakaranlığı görmezden gelenlerin
Telaşsız ve içerlek halleri

Sessiz ve suskunuz
Yıkım karşısında

Çıkan sesler yetmiyor ki
Kabullenmişliği yenmeye
Umursamadan yaşama yolculuğu
Yerleşmiş bünyelere

Sürüklenişin tanığı
Bu kaçıncı koşuk
Öfkemi şimdilik katlayıp yüreğime koyuyorum

Biri başkaldırsa
İlgisizliğin kabuğunu
Çekiyorlar üzerlerine

Vasatlık ve sıradanlaşma
Pıtrak gibi sarıyor yaşamı

Kalbinin ve ruhunun aynası çatlamış
Beyni karanlık oda pazarlıklarında çölleşmiş
Zamanın solmuş artıkları
Çoraklaştırıyorlar ülkemi

Toprağımızda bize küskün biz bize küskün bir sessiz hakim

Gölge yüklü bir güneş
Sırtımızı sıvazlıyor

Aynı gönülden olduğumuzu sandığımız
İşbirlikçi ihanetler düşlerimizin boynunu vurmaya devam ediyorlar

Bu karanlığın yeni bir zamana
Açacağı kapının açılmasını
Bekliyordu sabrımız

Açıldı ibreti zirve görünce!

Önder KARAÇAY