Zaman* çok yakınken ölümün kara kollarına,
Beyaz elbisesine bürünür kadın.
Yüzyıllar öncesinde bıraktığı ruhuna kavuştuğu gün,
Yüzyıllara sığmaz yaşamı boyunca,
Bugüne sakladığı tacını takarlar zamanın kutsal başına
Pırlantadan zarif, beyazlar içinde, ölümün kara kollarında yatan kadın,
Son kez derince nefes alır.
Ayrılık diye bir şey yok.
Bu bizim yalanımız.
Sevmek var aslında, özlemek var, beklemek var.
Şimdi neredesin? Ne yapıyorsun?
Güneş çoktan doğdu.
Devamını Oku
Bu bizim yalanımız.
Sevmek var aslında, özlemek var, beklemek var.
Şimdi neredesin? Ne yapıyorsun?
Güneş çoktan doğdu.
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta