zehir gibi bir gecede ne anlar yalnızlıktan bank
tir tir titreyen ellerim boşlukta ise eğer
ve o gece ben içmissem yani büyük bir heyacan ve pişmanlık içinde isem
Allahta biliyor ya
aşk bir türlü olmuyorsa ben acemisiyim demektir bu
oysa bir acemeliktir sevmek işi
kar yağıyor, eskimiş şehrim boğuk havasından çıkıp kendini beyaza bürüdü,
kuşlar gitti, serçeler de öyle,
bir portakal ağacı ilk defa mutsuz baktı bana,
menekşeler o gece çok üşüyordu, battaniye istedim annemden hemen.
bembeyaz sokaklar içinde çocuklar, bir dünya dolusu mutluluğu, mutluluğu Allah'a döktü çocuklar,
her şeyden yoruldum
çünkü dün gece vakti rüyamda annem ölüyordu
bir hınç ile uyandım
dün gece o kadar yalnızdım ki
annemi ölürken gördüm ama
sarılacak kimsem yoktu
çünkü seni düşünmek ayrı kılar bu şehri.
günlerden pazardır belki ve ben kendinden emin,
çoğu kez intihara yelkenip,
büyük bir coşku ve heyecan ile,
korkusuzca seni sevdiğimi söyleyebilirim ölüme yakınken.
hissediyorum;
yabancı kimseler vardı parkta,
utanmasam çok ağlardım o gün ama çocuklar vardı önümde,
tek tük gülüyorlardı,
bulutlar ilk defa maviye çalıyordu,
ben yalnızdım o gün ve gece olmak bilmedi hiç.
bir hayal dolusu küfrettim oturduğum bankta,
bir yalnızlığı söküp atabilirim öylece,
ve diyebilirim ki işte hayat bu kadar basit.
umutsuzca iniş çıkışları olabilir kalbimin,
seni kırabilirim.
bir gün İzmir'de hayat durabilir.
işte o gün it gibi titreyerek özleyebilirim seni.
hayıflandım, dedim "ne zormuş yaşamak",
düşündüm biraz,
hâl kıyamet gibi, enkaz oldu düşüncelerimde,
sen kaldın bir,
biraz delirdim, hatırladım sonra!
ah dedim sonra, ahh hayat,
mutlu şeyler vardır elbet
takılma ümitsizliğime benim
ki' çiçekler açıyor hâlâ
ve bu demektir ki, hayat devam ediyor
ağlıyorsam boşver nedeninini
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!