Yürek Yangını Şiiri - Rüstem Badıllı 3

Gecenin koynunda bir uğultu,
Gözyaşı damlası gibi ağır,
Uzanır koca bir boşluğa,
Göğsümde yankılanır sönmeyen ateş,
Sonsuz bir yolculuk başlar,
Dağları aşan, denizleri yutan,
Yüreğime ince bir sızı dolarken.

Bulutlar, sarhoş rüzgârın peşine düşmüş,
Hangi toprakta doğdu bu ağaçlar?
Kökleri belki gökyüzüne dokunur,
Belki bir kuşun kanadında sır olmuş,
Ben bilirim, susmanın diliyle konuşur her şey,
Boşlukta yankılanır,
Sonsuzluğa savrulur bir çığlık gibi.

Ateş böcekleri geceye inat yanar,
Kırılmış aynalarda kaybolan yüzler,
Bir zamanlar güneşe dönük bakan çiçekler,
Şimdi suların gömüldüğü derinliklerde,
Toprağın içinden çıkmaya çabalayan kökler misali,
Ben de suskunum, ben de kayıp,
Kendi izlerimi takip ederken.

Düşen yaprakların yankısı duyulur sessizce,
Bir el uzanır bilinmeyene,
Çığlıklar olur sarar tenimi,
Yalnızlık, yıldızların sırrına yakışır belki,
Belki de bir dostun sesi yeter,
Fırtınada kopan dalı onarmaya,
Ama biz, hep suskun, hep suskun,
Yokluğun içinde varlık ararız.

Uykusuz gecelerde,
Düşlere sarılmak düşmez mi payımıza?
Bir çocuğun gülüşü kadar masum hayaller,
Kederin zırhına bürünürken,
Bir elveda yankısı taşır rüzgâr,
Ama yine de umut,
En karanlık yerde saklıdır,
Belki bir tohum,
Belki de bir kuşun kanadında taşınan sevinçtir.

Yıkılmış evlerin altında kaybolmuş şehirler var,
Çatlamış duvarların ardında susmuş ezgiler,
Bir zamanlar şen kahkahalar vardı burada,
Şimdi sessizlik,
Toprağın kalbine gömülen bir yemin gibi,
Bekler yeniden filizlenmeyi.

Ve biz,
Gözlerimizde parlayan umudu ararız hâlâ,
Bir şiirin dizelerinde,
Bir sevdanın özlemiyle yanarken…