Hiçbir şeyi sana benzetememeyi öğrendiğim gün anladım sevdamın büyüklüğünü…
Hoyrat bir aşkı yaşıyordu kalbim, beynim, duygularım.
Duygusuzluğumun tarifi yoktu ele, sensiz geçen bir kül parçası gibiydi ömrüm, esip savrulup, toza dumana karışan.
Tozlanmış bir raf gibi her şey artık, elim gitmez tek bir kitabın satırını okumaya. Umursamaz benliğim diğer ve diğerlerini.
Orada olmaları bile bir varlık değil artık. Unutulmuş, eskimiş ve yıpranmıştır.
Gün gelir kıymetli olsa da, benim için artık okunmuş, bitmiş, rafa kaldırılıp unutulmuştur…
Biri vardı diyebileceğim birileri kalmamıştır artık.
Ben İsmet Özel, şair, kırk yaşında.
Her şey ben yaşarken oldu, bunu bilsin insanlar
ben yaşarken koptu tufan
ben yaşarken yeni baştan yaratıldı kainat
her şeyi gördüm içim rahat
gök yarıldı, çamura can verildi
Devamını Oku
Her şey ben yaşarken oldu, bunu bilsin insanlar
ben yaşarken koptu tufan
ben yaşarken yeni baştan yaratıldı kainat
her şeyi gördüm içim rahat
gök yarıldı, çamura can verildi




Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta