Kanayan yara, sönmeyen ateş
yakıp geçiyor.
Çürümüş bir ağaç gibi
kökünden söküyor
iyimserlik tutkusunu.
Büyüsü kaybolan yelkenli
gemiler paramparça!
Sırtımda, taşınmaz yükü göklerin;
Herkes koşar, zıplar, ben yürüyemem!
İsterseniz hayat aşını verin;
Sayılı nimetler bal olsa yemem!
Ey akıl, nasıl delinmez küfen?
Devamını Oku
Herkes koşar, zıplar, ben yürüyemem!
İsterseniz hayat aşını verin;
Sayılı nimetler bal olsa yemem!
Ey akıl, nasıl delinmez küfen?
