Yitim Şiiri - Önder Karaçay

Hayatın bize görünen tarafının
Anlamsızlığından dolayı,
Hem kendi umutsuzluğumuz
Hem de tüm insanların umutsuzluğuna,
Çare olma arayışımızda,
Tüm baskın duygulara karşı,
Zorlu kapıları aralayarak,
Öteki yitimin yolundayız.

Ulaştığımız zamanın içerisinde,
Gönül akıtmak her zaman olası
Bu duygular bizi bizden uzaklaştırırken,
Bizi başka bir bene dönüştürme zamanına
Kanatlandıranların izinde,
Öteki yitimin yolundan geri dönmeliyiz.

Beraberlikler ister uzun,
İster anlık karşılaşmalar olsun,
İsterse tedirgin bir kopuş,
İnsanların bu geçişleri
Duygu ikliminin ola gelenleridir,
Bu olagelenlerin her birini hayatımızın
Bir yerlerine taşır dururken,
Biz bu yitimin hangi durağındayız

Alışkanlığa dönüşenler
Alışkanlıklarını devam ettirirler,
Bazen sıkılır, başka geçişlere de dalarız,
Neyi nasıl yaşamak istiyorsak,
Çoğu zaman belirleyici olan o olurken,
Yitimin tarafından beri geçmeliyiz.

Seçimlerimizde, bağlılıklarımız da
Hep bu şekilde biçimlenir.
Sıradanlığın ötesine geçebilenlerin
Yaşam sorgusunda;
Kendi olmak serüvenlerinin bir yansıması var.
Bu aslında bir ayrılık gibi algılansa da,
İstesek de istemesek de yitimin yolundayız.

Gitmeyi seçen özgürlüğün,
Kendi içinde kalmayı sağlayan tarafı
Hayat yorgunu olarak,
Hayatın tedirgin yalnızlığının kollarında,
Bir kaybetmişe yüklenen yükler gibi,
Adasız bir denize yüzer halimizle,
Tükenmeyen bir yitimin arayışındayız.

Kendimizi değil de başkasını seçersek
Mutlu olabileceğimizi sanırız,
Belki de yanılgılarımızın başlangıcı bu duygudur
Benliğimizden ne kadar uzaklaşırsak,
Uzaklaştığımız benliğimiz bizi
Başka suretlere dönüştürürken,
Bizi tüketen yitimin
Bencillik olduğunun farkındayız.

Anlamların ötelendiği,
Anlamsızlığın değiş tokuşunda,
Ruhun dinginliğini kaybettiği anda
Avuntulu bir hayatın gel geçine
İşte böyle bağlanırsak,
Dönüşü olmayan yolun
Yarısının bitişi noktasındayız.

Sürü halinde hep birlikte aynı duygularla,
Çağımızın nevrotik zamanlarının efendisi olma
Bakışını hiç kaybetmeden,
Oysa kendi içimizdeki yoksulluğun,
Yoksunluğun, çöllüğün farkında bile değilken,
Neden ve niçin sorgulamalarını farkında
Öteki tüketen yitimin yolundayız.

Kendimizden uzaklaşıp başka bir bene
Dönüşmemizin kolaycılığına sığınmadan,
Uyurgezer gibi kendimizi bırakmadan,
İçimizden uzaklaştıramadığımız
Kendi iç sesimize rağmen
Oysa bilmeliyiz ki içimizdeki ses bırakmaz bizi,
Yeryüzünün maskelerine bürünmeye meyilli
Aşındıran yitimin yolunda olmamalıyız.

Toprağın bizi kucaklayıp
Eritmesine kadar zamanımız olurdu,
Hayatımızı öteki tüketenin elinden alsaydık
Yerde, gökte ve tüm ilişkilerimizde
Tuz buz olup yitip gitmeyecekse,
Biz bizi bizimle olanları taşıma bilincinden
Yoksun olduğumuz için,
Yitimin pençesindeyiz.

İçimizdeki varoluş zenginliğinin
Farkında olmadığımız için,
Maddi değerlere kavuşma isteği adına
Yoksul bir düşünce içerisindeyiz.
Anlamsızlık duygusunun her gün
Biraz daha çoğaldığı günümüzde,
Kendimizi bu anlamsızlığın içerisinden
İç sesimizle yol almanın yolundan
Yitime bir adım daha yakınız.

İnsanlar kendi seslerine dönmeli,
Kendi olamayan birinin
Öteki olamayacağını bilmeli,
Yoğunlaşan kopuş, ayrılış ve yalnızlaşmanın,
Kucağında artık yer kalmadığını bilmezsek,
Öteki tüketen yitimin yolundan da döneriz.

Önder Karaçay