Yine Hazan Şiiri - Kasım Kobakçı

Geldi yine sonbahar,
    yine hazan,
Bir başka güz düştü,
    yurdumuza çevremize,
Yapışırım elimle anneminkilerine,
    sarılırım annemin avuçlarına,
Huzur serpiliverir duğalarıma,
    bereket yağar ömrüme.
*
Ve son anın bilgeliği ile,
    en son idrak gücüm ile,
Diyelim ki meğer,
    sanırım görürsem eğer,
Bir boşlukta öylece,
    bir çavan yalağında böylece,
Çatır çatır harcayıp,
    kahramanlık fışkırırım.
*
Çevirdim gözümü yeniden
    bir kez daha,
Bir soluk, bi' laf arası,
    bir mola, bi' ara,
Dokunmam sessizce bu sefer,
    kaşınmam vallahi bu defa,
Benden bile uçuk kaçık lafım,
    benliğimden bile kuvvetli andım.
*
Öylesine yüzeysel
    kalmam hiç!
Taslak ve özde,
    çizim ve mihverde,
Tepeden gözlemlerim
    içsel çıkarımlarımı,
Sebebi var sonuçta,
    kilitlenmişim hedefe.
*
Senin geri gelmeni
    en çok ben umdum.
Gelmene adadım kendimi,
    kurtaramazken yalnızlık sensizliği.
Sonra dertlerimize
    yenilerini ekledin.
Bir virüs gibi,
    girdin harflerin arasına.
*
Deli divane değilsin
    deme sakın...
Ben onun babasıyım,
    acının mimarı.
Gelemediğine, benim olamadığına göre,
    sen hala bir muamma.
İhtişamının kokusu sarar sessiz düşüncelerimi,
    sen yokken bakışlarımda.
*
Sürgün ruhumda,
    ayrılık kalbimde.
Kilit vurmuşsun gözyaşlarına,
    engel koymuşsun akışlarına.
Neden mola verdin,
    bana döktüğün yaşlara?
Kafamı yordum şansına,
    ruhumu serdim kaderine.