Yenilenmenin Ruhu Şiiri - Kasım Kobakçı

Yinelemenin ruhu,
Her defasında, aynı suya girip, yeniden ıslanan o beden,
Ezberlenmiş duaların, son cümlesinde gizlenen, o teslimiyet hissiyle,
Kendi etrafında dönen, gezegenin yörüngesi gibi,
Kader veya seçim..
Sessizliğin gücünü, çoktan kabullenmiş koridorlara rağmen,
Kendi vicdanıyla hesaplaşıp, yine aynı hükmü verircesine,
Zamanın bu düz çizgisinden, bir anlığına kurtulmayı umarak,
Yabancılığın ikliminde, tanıdık yüz arayan gözler,
Ve şöminede çıtırdayan, odunların dans eden aleviyle beraber,
Sürgülü pencerelerin ardındaki, o değişmez manzaraya,
Tavanda yürüyen, örümceğin sabrı,
Ocakta unutulmuş adaçayı, biraz da tütün dumanı,
İleri geri giden, beşik ritminde duraksamış,
Eski ve cilalı parkenin, üzerindeki halı deseni, tozlu abajurun altındaki,
Yavaşça dönen, tavan pervanesi,
Ve gök gürültüsüyle irkilen, evin o anlık sessizliği,
Kimin mirasıydı bu, hem ağır hem de hafif olan döngü?
Büyükanneden kalma, ahşap oymalı sandık,
Yazarın zihninde, bir türlü sonlanmayan, zehirli bir paragraf,
Cümleler,
Noktalar,
Virgüller,
Paragraflar...
El yazısıyla doldurulmuş, günlüğün solgun sayfalarından,
Sürekli aynı şarkıyı mırıldanan, gezgin olmaya yazgılı,
Ve demli çay dolu bardaklarda, şekerin eriyip dibe çöktüğü,
Buruk,
Tanıdık,
Canlı hareketsizliğin, zincirlenmiş dakikalarına fısıldayarak, kendi içinde pekişen,
Yok olmadan önce, varlığın tüm zerrelerinde usulca gezindiği,
Uykusuz gecenin sonunda, tekrarlayan o aynı düşünceler,
Omuzlarında taşıdığı, o görünmez yükle hayaller kapkara,
Söylenmemiş, yutkunulmuş, sözler ve itiraflar arasında kapkara,
İzi hiç silinmeyen, eski temaslardan,
İçsel sürgün, dilsiz yaralar açar..