Yeniden kendimim. Yarım kalmış bir iş yok.
Balmumu misali beyaz rengim, çekilmiş kanım, yok herhangi bir bağım.
Yassıyım ve kızoğlankızım; ki hiçbir şey olmadığı anlamına gelir bu.
Silinemeyecek, yırtılamayacak ve atılamayacak, yeniden başlanamayacak hiçbir şey.
Şu küçük siyah dallar düşünmez tomurcuklanmayı,
Ne de şu kuru, kupkuru oluklar düşler yağmuru.
Pencerelerde rastladığım şu kadın – ne de derli toplu.
Öylesine derli toplu ki, bir ruh misali saydam.
Nasıl da mahçup mahçup ekliyor kendi derli topluluğunu
Afrika portakallarının cehennemine, ayaklarından asılmış domuzlara.
Boyun eğiyor gerçekliğe.
Bu şey kendimim. Kendim.
Tadarak dişlerimin arasında acılığı.
Gündelik hayatın hesaplanamaz kötü niyeti.
(“Üç Kadın”dan)
Sylvia Plath (1932-1963, ABD)
Çeviren: İsmail Haydar Aksoy
Kayıt Tarihi : 15.2.2014 15:36:00
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
I am myself again. There are no loose ends. I am bled white as wax, I have no attachments. I am flat and virginal, which means nothing has happened, Nothing that cannot be erased, ripped up and scrapped, begun again. There little black twigs do not think to bud, Nor do these dry, dry gutters dream of rain. This woman who meets me in windows-she is neat. So neat she is transparent, like a spirit. How shyly she superimposes her neat self On the inferno of African oranges, the heel-hung pigs. She is deferring to reality. It is I. It is I- Tasting the bitterness between my teeth. The incalculable malice of the everyday. (From "Three Women")
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!