Yaşayıp Kavramak Şiiri - Kasım Kobakçı

Yalnız kaldığı gibi, yağmurla rüzgarın,
Pek sessizdi, anıların duruşu zihinde.
Sevginin oturuşu, derin gönüllerde,
Vurup geçişi, bir ışıltının kalplere.
*
Hatıradan bahsediyorum, şimdi size.
*
Hırçın bir akarsu, sanki asi düşünceler,
Kavramak ise sanki büyük, dev bir şehir.
Süzülüp ışıkların, uçuştuğu bir uzayda,
Ormanların dostluğu gibi, kardeşçe,
Var olmak, yaşamak, en özgür ve en hür.
*
O derin beleklerin, neydi tanımı?
*
Yürekte duran, bir dilekti belki de o,
Yanıp parlayan, bir alevdi belki de o,
Rüzgarla birlikte, her yanı saran o,
Ama yalnızca, onu hedef alıp vuran.
*
Ve hatta, daha fazlası da vardı onda..
*
Bir bilinmeyende, onu bilmek sadece,
İşte o belek, yaşayıp kavramaktır.