Yaşam Uğraşı Şiiri - Hikmet Nazlı

Yollara koyuldum sabah erkenden
Ortalık ağarmış, gün ışıyordu.
Etrafta çoğalan yüzlere baktım
Her insan farklı bir gam taşıyordu.

Caddede aç, birkaç kedi görürken
Ara sokaklara saptım yürürken.
Bitlenmiş bir anne köpek ürürken
Yavrusu kendini çok kaşıyordu.

Onlara içimden et vermek geldi,
Hatta parça parça but vermek geldi.
Elimden yalnızca süt vermek geldi;
Hayvanlar benimle koklaşıyordu.

Yola devam ettim, imkânım yoktu,
Hususi arabam, dükkânım yoktu,
Gurbet ellerdeydim, mekânım yoktu,
Saçlarım günbegün aklaşıyordu.

Bazen egzoz, bazen ekmek kokladım,
“Günaydın” diyene selam ekledim.
Dolu bir durakta epey bekledim,
Nihayet otobüs yaklaşıyordu.

Acı bir rüzgârla yoklanıyorduk,
Hafif yağmur vardı, saklanıyorduk.
Bir anda araca yükleniyorduk,
Sığmayanlar mecbur bekleşiyordu.

Giderken daraldım, öyle bir an ki
Her surat ayrı bir kasvet inan ki.
Yolda sallandıkça camlardan sanki
Ahval saçılıyor, dert taşıyordu.

İndim sanayide, çalıştığım yer;
Epey zaman oldu, alıştığım yer.
Dostla ekmeğimi bölüştüğüm yer
Sobada bir demlik çay pişiyordu.

Hayallerin otursa da böğrüne
Savaş vermek gitmiyordu ağrına.
Bir “ekmek” isimli kavga uğruna
Çok insan burada çalışıyordu.

Görüyordum kerli ferli insanı,
Hırsız mahlûkatı, hırlı insanı,
Tanımak var bin bir türlü insanı;
Aklım fikrim buna pek şaşıyordu.

Emekle yoğrulan gün biter iken
Sırtıma saplanan ağrılar diken.
Sökük elbisemi her akşam diken
Yorgun parmaklarım hep şişiyordu.

Dönerken havayı sis duman almış,
Gün batmış, insanlar kendini salmış.
Akşam ayazında kimsesiz kalmış,
Dilenen bir kadın çok üşüyordu.

Hassas yüreğimi satamıyordum,
Ağır yüküm vardı, atamıyordum,
Geceleri rahat yatamıyordum,
Birden gözlerimden yaş düşüyordu.

Anladım, herkesin ayrı kısmeti
Bırak yazsın gamı şair Hikmetî.
Kimi sefa çeker, kimi zahmeti,
Kimi kolay, kimi zor yaşıyordu.

2021