Geceyi ortasından yaran bir saat sesi var.
Yorgun bir işçinin iç çekişi gibi uzayıp gidiyor duvarlara.
Bir yerde, üşüyen ceplerinden ışık sızdıran çocuklar sabahı bekliyor.
Kimse bilmez; uykusuzluk, en çok yalnızların battaniyesidir.
Köşede unutulmuş bir paspas gibi seriliyor insan kalbi.
Yağmurun ilk damlasına yenik.
Artık demir almak günü gelmişse zamandan,
Meçhule giden bir gemi kalkar bu limandan.
Hiç yolcusu yokmuş gibi sessizce alır yol;
Sallanmaz o kalkışta ne mendil ne de bir kol.
Devamını Oku
Meçhule giden bir gemi kalkar bu limandan.
Hiç yolcusu yokmuş gibi sessizce alır yol;
Sallanmaz o kalkışta ne mendil ne de bir kol.




Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta