Yarım Kalan Sabah Şiiri - Olcay Arslan 2

Geceyi ortasından yaran bir saat sesi var.
Yorgun bir işçinin iç çekişi gibi uzayıp gidiyor duvarlara.
Bir yerde, üşüyen ceplerinden ışık sızdıran çocuklar sabahı bekliyor.
Kimse bilmez; uykusuzluk, en çok yalnızların battaniyesidir.

Köşede unutulmuş bir paspas gibi seriliyor insan kalbi.
Yağmurun ilk damlasına yenik.
Bir kadın pencereyi aralıyor; sokak lambasının sarı ışığı omzuna düşüyor.
Bu şehirde kim gülse, ötekilerin suskunluğu kadar eksik kalıyor.

Asfaltın karanlık yüzünde biri bir çakmak çakıyor.
Bir anlığına hafifliyor bütün ağırlık.
Sonra yine uzun bir gece, sırılsıklam bir umut.
Bir sokak kedisinin kuyruğuna tutunup kaçıyor elimizden.

Sabah, kırık bardaklardan süzülür gibi geliyor kente.
Kaldırımlar, gece boyunca sakladıkları adımları geri veriyor.
Bir dükkân kepengi gıcırdıyor; yeni günün ilk nefesi bu.
İnsan, kendi içine gömülen gölgesini topluyor usulca.

Sonra anlıyoruz.
Hiçbir karanlık tamamen yenilmez.
Hiçbir ışık da bütünüyle kazanmaz.
Yaşar yine de herkes.
Elinde bir parça yarım kalan gece.
Kalbinde doğacak sabahın ihtimaliyle.